श्लोक ३&४ उपरांत पुरुषसुक्त आपलें लक्ष पुरुशाच्या गुणांतल्यान बदलून पुरूसाच्या बलिदानाचेर लक्ष केंद्रीत करता. तें फुडले तरेन करता. (संस्कृत लिप्यंतरण, आनी पुरुषसुक्ताचेर म्हजे जायते विचार जोसेफ पडिंजरेकर हाच्या पुर्विल्ल्या वेदांतल्या ख्रिस्त ह्या पुस्तकाचो अभ्यास करून आयल्यात (३४६ पान २००७))
पुरुषसुक्तांत ६-७ श्लोक
| इंग्लीश अणकार | Sanskrit Transliteration |
| देवांनी पुरूसाक बळी दितना वसंत ऋतू हें ताचें वितळिल्लें लोणी, उमाशेचें इंधन आनी शरद ऋतू हें ताचें अर्पण आसतालें. तणांत बळी म्हणून सुरवेक जल्मल्लो पुरुसा तांणी शिंपडलो. देव, साध्या, द्रष्टा हांणी ताका बळी म्हूण बळी दिलो | Yatpurusena havisa Deva yajnam atanvata Vasanto asyasid ajyam Grisma idhmah saraddhavih Tam Yajnam barhisi prauksan Purusam jatamgratah Tena deva ayajanta Sadhya rsayas ca ye |
सगळें रोखडेंच स्पश्ट जावंक नासलें तरी स्पश्ट जाता तें म्हणल्यार पुरूसाच्या बलिदानाचेर लक्ष केंद्रीत केलां. पुर्विल्ल्या वैदिक टीकाकार सायनाचार्य हाणें ही टिप्पणी केल्ली:
“रसीस – संत आनी देव – बळीच्या बळीच्या पुरुसाक बळीच्या खांब्याक बळीच्या खांब्याक बांदून आपल्या मनांतल्यान यज्ञांत अर्पण करताले” सायनाचार्याची ऋग्वेदाचेर टीका १०.९०.७
८-९ श्लोक “तस्माद्यज्ञात्सर्वहुत…” ह्या वाक्यांनी सुरू जातात, ताचो अर्थ ताच्या यज्ञांत पुरुषान आपले कडेन आशिल्लें सगळें अर्पण केलें – ताणें कांयच आडायलें ना. हाचेवयल्यान पुरूसाक आपलो बलिदान दितना कितलो मोग आशिल्लो तें स्पश्ट जालें. मोगानच आमी स्वताक पुरायपणान दुसऱ्यांक दिवंक शकतात आनी कांयच आडावंक शकनात. येशु सत्संग (जेजू क्रिस्त) हाणें वेद पुष्टकम (बायबल) हातूंत सांगिल्ले प्रमाण
“ह्या परस व्हडलो मोग कोणाक ना: जो आपल्या इश्टां खातीर आपलो जीव दिता” (जुवांव 15: 13).
येशु सत्संग (जेजू क्रिस्त) हाणें आपल्या शिश्यांक हें सांगलें, जेन्ना तो स्वेच्छेनूच खुर्सार वचपाच्या बलिदानाक अधीन जावपाचो आशिल्लो. पुरुसाच्या बलिदानाचो आनी येशु सत्संगाच्या बलिदानाचो संबंद आसा काय? पुरुषसुक्ताच्या ५ व्या श्लोकांत (जो आमी आतां मेरेन वगडायला) एक सुचोवणी दिता – पूण सुचोवणी गूढ आसा. हांगासर श्लोक ५
पुरुषसुक्तांतलो ५ श्लोक
| इंग्लीश अणकार | Sanskrit Transliteration |
| तातूंतल्यान – पुरूसाच्या एका भागांतल्यान – विश्वाचो जल्म जालो आनी ताका पुरूसाचें आसन केलें आनी तो सर्वव्यापी जालो | Tasmad Viralajayata Virajo adhi Purusah Sa jato atyaricyata Pascadbhumim atho purah |
पुरुषसुक्ताच्या मतान काळाच्या आरंभाक पुरूसाचो बळी जाल्लो आनी ताचो परिणाम म्हळ्यार विश्वाची निर्मिती जाली. अशे तरेन हो यज्ञ धर्तरेचेर जावंक शकलो ना कारण बळीच धर्तरेक भायर हाडटालो. 13 व्या श्लोकांत पुरुषाच्या बलिदानांतल्यान निर्माण जाल्ली ही निर्मिती स्पश्टपणान दाखयल्या. अशें बरयलां
पुरुषसुक्तांतलो श्लोक १३
| इंग्लीश अणकार | Sanskrit Transliteration |
| ताच्या मनांतल्यान चंद्राचो जल्म जालो. ताच्या दोळ्यांतल्यान सुर्याचो उजवाड भायर सरलो. ताच्या तोंडातल्यान वीज, पावस आनी उजो निर्माण जालो. ताच्या स्वासांतल्यान वारें जल्माक आयलें. | Candrama manaso jatas Caksoh suryo ajayata Mukhad Indra sca Agnisca Pranad Vayur ajayata |
IIवेदपुष्टक (बायबल) च्या खोलायेन समजून घेतल्यारच सगळें स्पश्ट जाता. हें आमी रसीस (संदेष्टा) मीकाच्या बरपांत पळयतात. तो सुमार ७५० इ.स.प. ताणें बरयलें
“पूण तूं, बेथलेहेम एफ्राता,
जरी तूं जुदाच्या कुळां मदलो ल्हान आसलो तरी,
तुज्या मदल्यान म्हजे खातीर
इज्रायलाचो राज्यकर्तो जातलो,
जाचो उगम आदल्या काळा थावन , सासणाच्या काळा
थावन आसा .(मीका ५:२)
राज्यकर्तो (वा क्रिस्त) बेथलेहेम शारा थावन भायर सरतलो असो अदमास मीकान केल्लो. ७५० वर्सां उपरांत जेजू क्रिस्त (येशू सत्संग) ह्या शारांत ही दृश्टी पुराय करपाक जल्मलो. सत्य सोदपी चड करून आपलें अजाप मीकाच्या दृश्टीकोनाच्या ह्या आंगाचेर केंद्रीत करतात. पूण, ह्या येवपी एकाच्या उत्पत्तीचें वर्णनच म्हाका आतांच आमचें लक्ष ओडून घेवपाचें आसा. मीका फुडाराच्या येवपाचो अदमास काडटा, पूण ह्या येवपी मनशाची उत्पत्ती भूतकाळांत खोल आसा अशें तो सांगता. ताचीं ‘मूळ पोरन्या काळांतली’. ह्या येवपी मनशाची उत्पत्ती ताच्या धर्तरेचेर प्रगट जावचे पयलीं! ‘… पोरन्या’ कितले फाटीं वता? तो ‘ अनंतकाळाच्या दिसांनी ‘ वता . वेदपुष्टकांत (बायबल) खऱ्या गिन्यानाच्यो हेर म्हणी ताका आनीक स्पश्ट करतात. कोलोसकारांक 1:15 त आरसी पावलू (जाणें सुमार 50 इ.स. बरयलें) येशु (जेजू) विशीं जाहीर केलें की:
तो अदृश्य देवाची प्रतिमा, सगळ्या सृश्टीचेर पयलो जल्मल्लो. (कोलोसकारांक 1:15)
येशु ही ‘अदृश्य देवाची प्रतिमा’ आनी ‘सगल्या सृश्टीचेर पयलो जल्मल्लो’ अशें जाहीर केलां. म्हणल्यार येशुचो अवतार इतिहासांतल्या अचूक काळांत (इ.स.प. ४ – इ.स. ३३) आसलो तरी तो खंयचेंय निर्माण जावचे पयलीं अस्तित्वांत आशिल्लो – अनंतकाळा मेरेन लेगीत. ताणें तशें केलें कारण देव (प्रजापती) अनंतकाळांत सदांच अस्तित्वांत आशिल्लो आनी ताची ‘प्रतिमा’ जावन जेजू (येशु सत्संग) लेगीत सदांच अस्तित्वांत आसतलो.
संवसाराची निर्मिती सावन बळी – सगळ्या गजालींची उत्पत्ती
पूण तो फकत अनंतकाळ भूतकाळा थावन अस्तित्वांत आसा न्हय, सर्गाच्या दृश्टीकोनांत आरसी (संदेष्टो) जुांवान ह्या जेजूक (येशु सत्संग) अशें चित्रण केल्लें पळयलें
“… संवसाराच्या सृश्टी थावन मारून उडयल्लो कोंबडो” (प्रकासणी 13:8)
हो विरोधाभास काय? जेजूक (येशू सत्संग) इ.स.३३ वर्सा मारलो ना? तेन्ना ताका मारलो जाल्यार ताकाय ‘संवसार सृश्टी सावन’ कसो मारूं येतालो? ह्याच विरोधाभासांत आमकां दिसता की पुरुषसुक्त आनी वेदपुष्टकांत एकूच गजाल वर्णन करतात. पुरुषसुक्तांत पुरुसाचो यज्ञ ‘ आरंभ ‘ त आशिल्लो अशें सांगिल्लें आमी पळयलें. जोसेफ पाडिंजरेकर हाणें आपल्या ‘ख्रिस्त इन द वेड्स’ ह्या पुस्तकांत पुरुषसुक्ताचेर केल्ल्या संस्कृत टीकावयल्यान सुर्वेक पुरसाचो हो यज्ञ ‘देवाच्या काळजांत’ आशिल्लो अशें सांगलां (ताणें हाचो अणकार संस्कृत ‘ मनसायगम ’ असो केला). तशेंच सुरवेक हो यज्ञ “ मानसीक वा प्रतिकात्मक ” अशें सांगिल्ल्या संस्कृत विद्वान एन.जे.
देखून आतां पुरुषसुक्ताचें गूढ स्पश्ट जाता. पुरूस अनंतकाळासावन देव आनी देवाची प्रतिमा आशिल्ली भूतकाळा. तो हेर खंयच्याय गजाली पयलीं आशिल्लो. तो सगळ्यांत पयलो जल्मल्लो. देवाक, ताच्या सर्वज्ञतेंत, मनशाकुळाच्या सृश्टीक लागून एक बळी जाय पडटलो – जाका लागून ताका दिवंक शकता तें सगळें जाय पडटलें – पुरूसाचो संवसारांत अवतार, पातकांतल्यान धुंवप वा शुध्दीकरण म्हणून बळी दिवपाची गरज आसतली. ह्याच वेळार देवा कडेन विश्व आनी मनीसजातीची निर्मिती मुखार वचचें काय ना हें थारावचें पडलें. त्या निर्णयांत पुरुसान बळी दिवपाक तयार रावपाचें थारायलें आनी सृश्टी मुखार गेली. देखून मानसीक नदरेन वा देवाच्या काळजांत पुरूस ‘संवसार सृश्टींतल्यान मारून उडयलो’ अशें वेदपुष्टकांत जाहीर केलां.
एकदां तो निर्णय जालो – काळ सुरू जावचे पयलीं लेगीत – देव (प्रजापती – सगळ्या सृश्टीचो स्वामी) काळ, विश्व आनी मनीसजात निर्माण करपाक लागलो. अशे तरेन पुरुसाच्या स्वेच्छेनूच केल्ल्या बलिदानाक लागून ‘विश्व जल्माक आयलें’ (श्लोक ५), चंद्र, सूर्य, वीज आनी पावस (आयत १३) तयार जालो आनी काळ लेगीत (आयत ६ त उल्लेख केल्लो वसंत ऋतू, उमास आनी शरद ऋतू) सुरू जालो. ह्या सगळ्यांचेर पुरूस पयलो जल्म जालो.
पुरूसाचो बळी दिवपी ‘देव’ कोण?
पूण एक कोडे उरता. पुरुषसुक्त श्लोक 6 म्हळां की ‘देवांनी’ (देवांनी) पुरुसाचो बळी दिलो? हे देव कोण? वेद पुष्टक (The Bible) हातूंत ताची विस्कटावणी केल्या. ऋष्यां मदलो एक दावीद हाणें इ.स.प.१००० वर्सा एक पवित्र स्तोत्र बरयलें, तातूंत देव (प्रजापती) दादले-बायलांविशीं कसो उलयतालो तें स्पश्ट जालें:
“हांवें म्हणलें, ‘तुमी “देव” ; तुमी सगळे परमात्माचे पूत.’ (स्तोत्रां 82:6)
येशु सत्संग (जेजू क्रिस्त) हाणें 1000 वर्सां उपरांत र्सिस दावीदाच्या ह्या पवित्र स्तोत्राचेर टिप्पणी केली की:
जेजून तांकां जाप दिली, “ तुमच्या कायद्यांत बरयल्लें ना, ‘तुमी देव म्हणलां ?
येशु सत्संग (जेजू क्रिस्त) हाणें रसिस दावीदान ‘देव’ ही संज्ञा खरे शास्त्र म्हणून वापरिल्ल्याची पुष्टी करता. हें खंयच्या मार्गान अशें जाता? आमी ‘ देवाच्या प्रतिमे प्रमाण तयार जाल्यात ‘ (उत्पत्ती 1:27) हें वेद पुष्टकांतल्या सृश्टीच्या विवरणांत आमी पळयतात . देखून कांय अर्थान आमकां ‘देव’ मानूं येतालें कारण आमी देवाच्या प्रतिमे प्रमाण तयार जाल्यात. पूण वेदपुष्टकांत फुडें स्पश्टीकरण मेळटा. तातूंत जाहीर केला की हो पुरूस यज्ञ स्विकारपी अशे: १.
कित्याक ताणें आमकां संवसाराची निर्मिती करचे पयलीं ताच्या मुखार पवित्र आनी निर्दोश जावंक वेंचून काडले. मोगान ताणें आमकां जेजू क्रिस्ता वरवीं आपले पूत म्हूण दत्तक घेवपाची पूर्वनिर्धारीत केल्ली , ताच्या सुखाक आनी इत्से प्रमाणें (इफेजकारांक 1:4-5)
प्रजापती-पुरुसान जग सृश्टी पयलीं पुरूस हो परिपूर्ण यज्ञ म्हूण अर्पण करपाचो निर्णय घेतलो तेन्ना देवानूय मनशांक वेंचून काडले. ताणें तीं कित्याक वेंचून काडलीं? तातूंत खूब स्पश्टपणान सांगलां की ताणें आमकां आपले ‘पूत’ जावपाक वेंचून काडले .
म्हणल्यार, ह्या यज्ञा वरवीं देवाचीं भुरगीं जावपा खातीर देवान परिपूर्ण बळींत स्वताक पुरायपणान दिवपाचें निवडलें तेन्ना दादले आनी बायलो वेंचून काडले अशें वेद पुष्टकांत (बायबल) जाहीर केलां. त्या पुराय अर्थान आमकां ‘देव’ अशें म्हण्टात. हें खरें, जांकां (यशु सत्संगान वयर जाहीर केल्ल्या प्रमाण) ‘ ज्यांकां देवाचें उतर आयलें ‘ – ताचें उतर मान्य करपी लोकांक. त्या अर्थान देवाच्या फुडाराच्या पुतांच्यो गरजोच पुरूसाक ताच्या बळीक बांदून दवरल्यो. जशें पुरुषसूक्त श्लोक ६ म्हळां ‘देवांनी पुरुसाक बळी दिवन यज्ञ केलो’. पुरूसाचो बलिदान आमचो शुध्दीकरण आशिल्लो.
पुरुसाचो बळी – स्वर्गाचो मार्ग
देखून पुर्विल्ल्या पुरुषसुक्ताच्या आनी वेदपुष्टकाच्या प्रज्ञांत देवाची येवजण प्रगट केल्ली आमी पळयतात. ही एक अद्भुत येवजण – जी आमी कल्पना करूंक शकले नातल्ली. तशेंच आमकां तें खूब म्हत्वाचें कारण जशें पुरुषसूक्त सोळाव्या श्लोकांत सोंपता
| इंग्लीश अणकार | Sanskrit Transliteration |
| देवांनी पुरुसाचो बळी म्हूण बळी दिलो. हें सगळ्यांत पयलीं स्थापन जाल्लें तत्व. हाचेवरवीं ऋषींक स्वर्ग मेळटा | Yajnena yajnamajayanta Devastani dharmani prathamanyasan Teha nakam mahimanah sacanta Yatra purve sadhyah santidevah |
ऋषी हो ‘बुद्धीमान’ मनीस. आनी स्वर्ग मेळोवपाची तळमळ करप ही खरेंच बुद्धीमान गजाल. हें आमच्या हाता भायर न्हय. अशक्य अशें न्हय. अती शिस्त आनी ध्यानावरवीं मोक्ष मेळोवपी पवित्र मनशांमदल्या सगळ्यांत तपस्वींखातीरच न्हय. फकत गुरूं खातीर न्हय. उरफाटें तो जेजू क्रिस्त (येशु सत्संग) ह्या अवतारांत पुरुसान स्वता दिल्लो एक मार्ग आशिल्लो.
पुरुसाचो बळी – स्वर्गाक दुसरो मार्ग ना
खरें म्हणल्यार फकत आमकां हीच पुरवण केल्ली ना पूण पुरुषसुक्ताच्या 15 ते 16 श्लोकांतल्या सायनाचार्यान केल्ली संस्कृत टीका अशें म्हळां
| इंग्लीश अणकार | Sanskrit Transliteration |
| अशे तरेन हें जाणून घेवपी मनीस अमृतावस्थेंत पावपाक सक्षम जाता. हाचे खातीर दुसरो मार्ग वळखूंक मेळना | Tameva vidvanamrta iha bhavati Nanyah panta ayanaya vedyate |
सासणाच्या जिवितांत (मरणविरयत) पावपाक दुसरो मार्ग वळखना! खात्रीन ह्या प्रकरणाचेर मात्सो चड खोलायेन अभ्यास करप बुद्धिमानीचें थारतलें. आतां मेरेन आमी वेद पुष्टकांतल्यान (बायबल) उडी मारून उडयल्यात, तातूंत पुरुषसुक्तांत सांगिल्ले काणयेक प्रतिध्वनीत जावपी देव, मनीसजात आनी वास्तव हांची एक सर्वांगीण कथा कशी सांगल्या तें दाखयलां. पूण ही काणी आमी सविस्तर वा क्रमवारीन पळेल्ली ना. तर, आमी तुमकां आमंत्रण दितात वेदपुष्टकांत आमचे वांगडा सोद घेवपाक, सुरवाती सावन सुरू करून, सृश्टी विशीं शिकपाक , कितें घडलें जाका पुरुसाचो हो बळी जाय पडलो , मनूचो हुंवार हाडपी संवसारांत कितें घडलें ( वेदपुष्टकांत नोहा) आनी संवसारांतल्या राश्ट्रांनी तांकां मरणांतल्यान मुक्त करपी परिपूर्ण बलिदानाचें उतर कशें शिकलें आनी तिगोवन दवरलें स्वर्गांतलें जिवीत . खात्रीन तें शिकपा सारकें आनी जियेवपा सारकें.