जेजू, येशु सत्संग, सर्गाच्या नागरीकांनी एकामेकां कडेन कशी वागणूक दिवची तें दाखयलें . तशेंच ताणें ‘स्वर्गाचें राज्य’ अशें म्हणिल्ल्याची पूर्वरुच दिवन दुयेंस आनी वायट आत्म्यांक लोकांक बरे केलें . ताणें सैमाक आपल्या राज्याचें स्वरूप दाखोवपाखातीर सैमाकडेन उलोवन आज्ञा केली .
ह्या राज्याची वळख करपाक आमी वेगवेगळीं संज्ञा वापरतात. घडये सगळ्यांत चड प्रमाणांत स्वर्ग वा स्वर्ग लोक. वैकुण्ठ, देवलोक, ब्रह्मलोक, सत्यलोक, कैलास, ब्रह्मपुरा, सत्य बेगेचा, वैकुण्ठ लोक, विष्णुलोक, परम पद, नित्य विभूती, तिरुपरामपदं वा वैकुण्ठसागर अशीं हेर संज्ञा. वेगवेगळ्या परंपरेंत वेगवेगळ्या देवांकडेन आशिल्ल्या संबंदांचेर भर दिवन वेगवेगळीं संज्ञा वापरतात, पूण हे फरक मुळावे नात. मुळावें म्हणल्यार स्वर्ग ही एक आनंदाची आनी शांतीची सुवात, हांगाच्या जिवितांत सामान्य दुख्ख आनी अज्ञान मुक्त, आनी जंय देवा कडेन संबंद साकार जाता. बायबलांत स्वर्गाच्या मुळाव्या गजालींचो सारांश असो केला:
तांच्या दोळ्यांतलीं दर एक दुकां तो पुसून उडयतलो. आतां मरण’ वा शोक वा रडप वा वेदना येवची ना, कारण पोरनो क्रम गेला.”प्रकासणी 21:4
जेजून स्वता सर्गाकय वेगवेगळीं उतरां वापरलीं. ताणें खूबदां स्वर्गाची सुरवात ‘राज्य’, ( ‘लोक’ परस ‘राज’क लागीं ) अशें म्हण्टाले. तशेंच ‘स्वर्ग’ आनी ‘देवाचें राज्य’ ह्या उतरांचोय ताणें स्वर्ग राज्याचो पर्याय वापरलो. पूण ताचे परस चड म्हत्वाचें म्हणल्यार ताणें आमची स्वर्गाची समजूत वाडोवपा खातीर सामान्य, दिसपट्ट्यो कथाय वापरल्यो. स्वर्ग स्पश्ट करपाक ताणें वापरिल्लें एक खाशेलें उदाहरण म्हळ्यार व्हड मेजवानी वा पार्टी. ‘सोयरो देव’ (अतिथी देवो भाव) ह्या सुप्रसिध्द वाक्यांचो तो ‘आमी देवाचो सोयरो’ अशें आपले कथेंत सुदारता.
स्वर्गाच्या व्हडल्या परबाची कथा
जेजून एक व्हड मेजवानी (एक मेजवानी) शिकयली, जेजून स्वर्गांत प्रवेश करपाचें आमंत्रण कितले रूंद आनी पयस पातळ्ळा तें दाखोवन दिलें. पूण आमी अपेक्षा करतात तशी कथा वचना. सुवार्तेंत परतून सांगलां:
जेजू वांगडा मेजार बसल्ल्या मनशां मदल्या एका मनशान हीं गजाली आयकून ताका म्हणलें, “देवाच्या राज्यांत जेवणांत वांटो घेवपी लोक धन्य.”
१६ जेजून ताका म्हळें: “एकल्यान व्हड मेजवानी केली आनी जायत्या जाणांक आपयले, १७ जेवपाचो वेळ आयलो तेन्ना त्या मनशान आपल्या नोकराक सोयऱ्यांक सांगपाक धाडलो: ‘येयात, सगळें तयार जालां.
१८ “पूण सगळ्या सोयऱ्यांनी निमित्त केलें, पयल्यान म्हणलें, ‘हांवें आतांच शेत घेतलां, आनी हांव तें पळोवपाक वचूंक जाय, कृपा करून म्हाका माफ करात. १९ दुसर् यान म्हळें, ‘हांवें आतांच पांच जोडी बैलां विकतीं घेतल्यांत; २० तिसऱ्या मनशान म्हणलें, हांव आतांच लग्न जालां; २१ तेदनां नोकर परत येवन आपल्या धनयाक घडिल्लें सांगलें. २२ उपरांत नोकरान ताका म्हळें: ‘गुरू, तुवें सांगिल्लें तशें हांवें केलें, पूण आमकां अजून सुवात आसा. २३ मालकान नोकराक म्हळें, ‘रस्त्यांनी आनी गांवगिऱ्या मार्गांनी भायर सरून थंयच्या लोकांक येवपाक सांगात, जाका लागून म्हजें घर भरतलें २४ हांव तुका सांगतां, हांवें पयलीं आपयल्ल्या लोकां मदलो कोणूच म्हजे वांगडा जेवचो ना.’”लुकास14:15-24
आमचीं मान्य केल्लीं समजुतीं उलटून पडल्यांत – जायते फावटीं – हे काणयेंत. पयलें, देव फकत योग्य लोकांक आपयता म्हणून लोकांक सर्गार (सब) आपयना अशें आमी मानूं येता, पूण तें चुकीचें. मेजवानीचें आमंत्रण जायत्या जायत्या जाणांक मेळटा. स्वामी (देवाक) मेजवानी भरून आसची अशें दिसता.
पूण एक अनिश्चीत मोडण आसा. आमंत्रित सोयऱ्यां मदल्या सामक्या थोड्यांक प्रत्यक्षांत येवपाची इत्सा आसता. ताचे बदला ते निमित्त करतात म्हणजे तांकां करचें पडना! आनी निमित्त कितले अवास्तव आसात हाचो विचार करात. बैल विकतें घेवचे पयलीं पयलीं तांचो प्रयोग करिनासतना कोण विकतें घेतलो? पयलीं पयलींच शेत पळयले बगर कोण विकतें घेतलो? ना, ह्या निमित्तांनी आमंत्रित सोयऱ्यांच्या काळजाचे खरे हेत उक्ते जाले – तांकां स्वर्गांत रूची नाशिल्ली, ताचे बदला हेर हितसंबंद आशिल्ले.
घडये इतले थोडे मेजवानीक येवन मास्तर निराश जातलो अशें आमकां दिसता तेन्नाच आनीक एक घुंवळी वखद येता. आतां ‘अशक्य’ लोक, जे आमी आमच्याच उत्सवाक आपोवचे नात, “रस्त्यांनी आनी गल्लींनी” आनी पयसुल्ल्या “रस्त्यांनी आनी गांवगिऱ्या लेनांनी” रावपी, जे “गरीब, अपंग, कुड्डे आनी लंगडे” – आमी चड करून पयस रावतात – तांकां मेजवानीक आमंत्रण मेळटा. ह्या मेजवानीचीं आमंत्रणां खूब फुडें वतात, आनी तुमी आनी हांवें कल्पना केल्ल्या परस चड लोकांक आस्पावतात. मालकाक आपल्या मेजवानींत लोक जाय आनी आमी स्वता आपोवंक नाशिल्ल्यांक आमच्याच घरांत आपयता.
आनी हे लोक येतात! तांचो मोग विचलीत करपाक शेत वा बैल सारकिले हेर स्पर्धात्मक आवड नात देखून ते मेजवानीक येतात. स्वर्ग भरला आनी मालकाची इत्सा पुराय जाता!
जेजून ही काणी आमकां एक प्रस्न विचारपाक सांगली: “म्हाका सर्गार आमंत्रण मेळ्ळें जाल्यार हांव मान्य करतलों काय?” वा स्पर्धात्मक आवड वा मोग तुमकां निमित्त करून आमंत्रण न्हयकारपाक कारण जातलें? खरें म्हणल्यार ह्या सर्गाच्या मेजवानीक तुमकां आपयलां, पूण वास्तव म्हणल्यार आमच्यांतले चडशे लोक एका ना एका कारणाक लागून आमंत्रण न्हयकारतले. आमी केन्नाच सरळ ‘ना’ म्हणचे नात म्हणून आमचो नाका म्हण लिपोवपा खातीर आमी निमित्त दितात. आमच्या भितरल्यान आमच्या नाका म्हणपाच्या मुळाक आशिल्ले हेर ‘मोग’ आसात. हे कथेंत नाका म्हणपाचें मूळ हेर गजालींचो मोग आशिल्लो. पयले फावटीं आपयल्ल्यांक ह्या संवसारांतल्या तात्पुरत्या गजालींचो (‘शेत’, ‘बैल’ आनी ‘लग्न’ हांणी दाखयल्लो) स्वर्ग आनी देवा परस चड मोग आशिल्लो.
अयोग्य आचार्याची कथा
आमच्यांतल्या कांय जाणांक ह्या संवसारांतल्या गजालींचो स्वर्गा परस चड मोग आसा आनी देखून आमी हें आमंत्रण न्हयकारतले. आमच्यांतले हेर लोक आमच्याच धर्मीक पुण्याचेर मोग करतात वा विस्वास दवरतात. जेजून हे विशीं दुसरे काणयेंतय एक आदरणीय फुडाऱ्याक उदाहरण म्हणून शिकयलें:
जेजून ही काणी कांय लोकांक सांगली, जे आपूण खूब बरे समजतात आनी सगळ्यांक उणे पळयताले: १० “एक फरीसी आनी कर वसुली करपी दोगूय देवळांत मागणें करपाक गेले, ११ फरीसी एकटो उबो रावून मागणें केलो: ‘देव, हांव तुका उपकार मानतां की हांव हेर लोकां सारको ना, जो चोरून, फटोवन, वा व्यभिचारांत वांटो घेता, वा ह्या कर वसुली करप्या सारको लेगीत ना. १२ हांव सप्तकांतल्यान दोन फावटीं उपास [ a ] आनी हांव म्हाका मेळपी सगळ्या वस्तूंतलो एक दशमांश दिवचो!’ अशें म्हण्टात.
१३ “पयस उबो आशिल्लो कर वसुली करपी सर्गा कडेन लेगीत पळयनाशिल्लो.पूण ताणें इतलो दुख्खी जाल्ल्यान छातीचेर मारलो. १४ हांव तुका सांगतां, हो मनीस घरा गेलो तेन्ना तो देवा कडेन बरोच आशिल्लो, पूण फरीसी तो बरोच नाशिल्लो, ते सगळे नम्र जातले, पूण नम्र करपी सगळे व्हड जातले.”लुकास18: 9-14
हांगा एक फरीसी (आचार्या सारको धर्मगुरू) आपल्या धर्मीक यत्नांत आनी पुण्यांत परिपूर्ण दिसतालो. ताचे उपास आनी पुजा परिपूर्ण आनी गरजे परसय चड आशिल्ले. पूण ह्या आचार्यान आपल्याच पुण्याचेर आपलो विस्वास दवरलो. श्री अब्राहामान इतल्या काळापयलीं फकत देवाच्या वचनाचेर नम्र विस्वास दवरून ताका नीतिमत्व मेळ्ळें तेन्नां दाखयल्लें न्हय . खरेंच कर वसुली करप्यान (त्या संस्कृतायेंतलो एक अनैतिक वेवसाय) नम्रपणान दया मागली, आनी ताका दया मेळ्ळ्या असो विस्वास दवरून तो ‘न्याय्य’ जावन घरा गेलो – देवा कडेन बरोबर – जाल्यार फरीसी (आचार्य), जाका आमी फावो तें पुण्य मेळयलां अशें आमी मानतात, ताचीं पातकां अजूनय ताचे आड मेजतात.
देखून जेजू तुमकां आनी म्हाका विचारता की आमकां खरेंच सर्गाचें राज्य जाय काय, वा तें फकत हेर जायत्या हितसंबंदां मदलें एक हित आसा काय ना. तशेंच आमी कितें विस्वास दवरतात – आमचें पुण्य वा देवाची दया आनी मोग.
हे प्रस्न प्रामाणीकपणान स्वताक विचारप म्हत्वाचें कारण नाजाल्यार ताची फुडली शिकवण आमकां समजची ना – की आमकां भितरली नितळसाण जाय .